Woensdag 16 augustus 2023

Sanne en Lieke zijn 2 uurtjes uit geweest met Bas (jongen die ze kennen uit Amersfoort). Ze waren naar Tenquila Sunrise geweest. Dit was erg leuk. De wekker gaat om 06.50 uur. Helaas moeten we weer inpakken en gaan vandaag weer weg van het geweldige eiland Gili Trawangan. Wat een super eiland is dit zeg. Zo relaxt en gaaf en wat een strip. We gaan om 08.00 uur nog een laatste keer ontbijten op het strand. Dit gaan we echt missen! Na het eten gaan Reinier en Wendy nog even snel met de fiets naar de supermarkt om vervolgens nog een keer te gaan snorkelen. Wendy ziet Sanne en Lieke en een hoofdje naast hun. Hahahaha zet hebben alweer een schildpad gespot. Reinier en Wendy gaan snel kijken. Wat een magische beesten zijn het toch. Dan ziet Wendy een meneer wijzen. Hup ook even kijken en ja hoor. Een slang. Er is een meneer en zegt, ik duik wel naar beneden met je gopro. Dan heb je ‘m van dichtbij. Nou graag. Apart om te zien en erg leuk. Helaas is het dan tijd en gaan we douchen, omkleden en inchecken. Maar dan zeggen ze, nee hoor pas over een uur. Ohhh maar we hebben bericht gekregen dat we een uur vroeger gaan vertrekken. Bah, had nog een uurtje langer kunnen genieten. Maar goed. We gaan in alle drukte wat eten halen. We bestellen smoothies, crepes met nutella en banaan en soort loempiaatjes. Wendy checkt daarna alsnog in en we lopen naar de haven. Nou dan weet je niet wat je ziet. Zo ontzettend veel mensen. Ze geven al aan dat ze het niet aankunnen. Teveel mensen, teveel boten, te weinig aanleg pier. We moeten eerst weer taks betalen. Wendy gaat in de menigte kijken waar het is. Na veel gezoek heeft ze het gevonden en dan met z’n allen in de rij met alle koffers om op de pier te komen. Alle maatschappijen lopen door elkaar. Als we halverwege de pier zijn, moeten alle mensen van de maatschappij Eka Jaja verzamelen aan de kant. De boot is er nog niet en ze weten niet hoe lang het gaat duren. Dan maar wachten en mensen kijken. Je kunt het toch niet veranderen en dan moet je er maar het beste van maken. Mensen hangen, lachen, sommige maken ruzie, er is van alles te bekijken. Uiteindelijk moeten we ineens heel snel de pier op om vervolgens daar weer een poos te staan wachten. De boot meert aan, maar de mensen met de koffers moeten er eerst af. Reinier en Wendy blijven bij de koffers en Sanne, Bart en Lieke gaan vast aan boord. Ze hebben plekjes beneden in de boot waar ook airco is. De boot vertrekt snel. We gaan eerst naar Gili Air, vervolgens naar Lombok en dan de overtocht naar Bali. We vertrekken ongeveer 2,5 uur later dan gepland. Aan boord horen we dat de zee ruw is. Ohhh nee, niet weer zoals in 2015. Dat zal toch niet? Wendy wilt eigenlijk nog even boven op het dek filmen en kijken hoe het daar is. We zien de bemanning al binnen gaan zitten, terwijl ze meestal buiten zitten. Maar goed, niet verder over nagedacht. Binnen gaat de boot al erg tekeer. En buiten op het dek ook. Wendy besluit om ongeveer 10 minuten buiten te gaan zitten om vervolgens bij de anderen beneden in de boot te gaan zitten. Maar de zee wordt steeds ruwer, de golven hoger en de klappen (boot die door de deining terug op het water valt) nog erger. Wendy is inmiddels met de rest van de mensen die buiten op het dek zitten drijfnat. Iedere keer krijgt iedereen een gigantische golf over zich heen. Je moet je zo goed vasthouden, de boot gaat verschrikkelijk heen en weer en je voelt de boot los van het water komen. Mensen gillen, sommigen vinden het leuk, anderen houden angstvallig hun ogen dicht. Sommigen gaan op de grond liggen, anderen zetten zich tegen de muur af om houvast te krijgen. Dan klappen we zo hard op het water dat een meisje gaat huilen. Ze wilt naar binnen. Een mevrouw gaat met haar mee, maar dan komt gaat de boot weer zo tekeer en het meisje valt, de mevrouw ook en vallen samen tegen een mevrouw die op de grond ligt. Dan rollen ze met z’n allen naar de andere kant waar ook een mevrouw ligt. Echt, ik weet het niet goed te omschrijven, maar het was echt bizar. Het is gewoon te gevaarlijk om nu te gaan lopen. Wendy besluit zich maar goed vast te houden, ogen dicht te doen, (door het zoute water in haar ogen, gaat dit vanzelf). Ondertussen is Lieke ontzettend misselijk en weet niet goed hoe ze het heeft. We hebben wel allemaal pilletjes ingenomen. Dit werkt wel. Beneden in de boot zijn er veel mensen misselijk en moeten gillen. Na 1,5 uur varen we Padangbai binnen. De chauffeur staat al ontzettend lang op ons te wachten. Onderweg nog even plassen en wat dingetjes kopen en gaan naar ons nieuwe hotel. Dit is in Ubud. We hebben een villa met 3 slaapkamers en een zwembad voor de deur. Hoe luxe wil je het hebben. We gaan eerst wat eten en daarna douchen anders wordt het te laat met eten. We zitten n een gezellig restaurant met een meneer die live zingt en speelt. Erg leuk. Het eten komt snel en bijna allemaal gelijk. Erg fijn. Dan terug naar onze villa met zelfs 3 slaapkamer en 3badkamers.