Zondag 13 augustus 2023

De wekker gaat om 05.50 uur. De hele nacht met de schuifdeuren open geslapen en de zee gehoord. Slaapt erg lekker. Om 07.00 uur gaan we ontbijten. Dit is lekker. Nuis het personeel er weer. Gisteren ging het gewoon fout, doordat er mensen voor een keer geholpen hadden en dat werkte niet. We checken uit en lopen naar het kantoor van Eka Jaya. Daar krijgen we een keykoord. We moeten dan per persoon 10.000 rupiah havenbelasting betalen. We wachten tot we de boot op mogen. We hebben ons ritje van 8 jaar geleden nog in ons geheugen. Wat een hel was dit. We bereiden ons voor. Het is er weer ontzettend druk. Wat een mierennest van mensen met allemaal koffers. Sanne is als eerst van ons aan boord en heeft 5 plekjes waar we kunnen zitten. Dit is beneden, zodat je dan wat minder misselijk wordt. We hebben voor de zekerheid allemaal een pilletje tegen zeeziek genomen. We hebben de fast boat. Deze doet er 1,5 uur over. Het gedein blijft niet onze favoriete bezigheid. Het is er ook erg warm. Reinier, Sanne en Lieke gaan boven op het dek kijken. Fijn, frisse lucht. Als Reinier naar beneden gaat, gaat Wendy ook boven kijken. Er is een jongetje zo ontzettend misselijk en moet op een gegeven moment overgeven. Maar door de wind en de snelheid van de boot waait het weg en helaas staat Lieke naast hem. Lieke krijgt het over haar heen. Die jongen zit helemaal onder. Wendy gaat meteen naar haar tas om doekjes te halen. Ondertussen vraagt de vader van het jongetje aan de medewerkers om doekjes of een handdoek. Ze hebben helemaal niets. Dit is zo apart. Heel veel mensen worden ziek en moeten overgeven. Ook deze reis. Wendy geeft wat doekjes aan de vader en is erg dankbaar. Als we aankomen is het meteen weer een mierennest van mensen. Nu moeten de koffers weer van de boot af. Toch gaat dit best vlot. Dan gaan we in een rij van de pier af en moeten weer havenbelasting betalen. Sommige mensen worden boos dat we dit al gedaan hebben, maar dit moet nog een keer. Heel vreemd. Maar goed, we betalen en lopen naar het hotel. Ons hotel ligt aan de zee en midden in het centrum, Zo gezellig. We krijgen met inchecken een lekker drankje. We kunnen nog niet op de kamer en gaan eerst wat eten. We zitten bij een tentje achter de boulevard. Erg lekker Indisch gegeten. Na het eten nog wat boodschapjes gedaan en terug naar het hotel. We pakken onze snorkels en gaan eerst zwemmen. Al snel zien we mooie visjes. Maar we zijn op turtle beach en willen zo graag een schildpad zien. En dan zien we er een. Nog wel een beetje diep maar hij is er. En dan…. zien we er nog een en die komt naar boven zwemmen. We zwemmen heel dicht achter hem. GEWELDIG. Natuurlijk houden we afstand, want we willen hem niet storen. Hij blijft dan ook best lang bij ons zwemmen. Als we allemaal weer boven water komen, merken we dat we in een erg sterke stroming zitten. Bart zit er als eerste in en kwam erg dicht bij een bootje. Iedereen schrok. En toen zat iedereen in die stroming. We hadden echt moeite om aan de kant te komen. We moeten een heel stuk terug lopen naar onze handdoeken en gaan naar het hotel (Samba Villas). We gaan naar onze kamers. Ohhh wat zijn ze mooi. Echt indonesiche kamers met parasolletjes, verse bloemetjes en zo. We gaan douchen, en gaan buiten samen wat drinken en wat lekkers eten. We kijken meteen even naar de filmpjes die we gemaakt hebben met de schildpad. Zo leuk. Dan gaan we weer op pad. We willen naar de zonsondergang kijken maar zijn eigenlijk net iets te laat. Dan lopen we terug langs de zee en gaan aan het water bij een gezellig tentje eten. Na het eten lopen we helemaal langs de strip. Wat een gezelligheid. Overal eettentjes, barretjes, live muziek, souvenirwinkeltjes. We gaan eerst frozen yoghurt eten. Sanne, Bart en Lieke hebben dit vaker gedaan en doen het voor. Je pakt eerst ijs, en dan schep je zelf al je toppings die je wilt hebben, sauzen en fruit. Dan weeg je je bakje en weet je wat het kost. Alleen Wendy liet per ongeluk het schuifje van de nootjes openstaan en alles viel eruit. (Ohh nee). Wendy zegt het meteen en de mevrouw zegt gelukkig geen probleem. Wat een lekker ijs zeg. We lopen met ons ijsje naar de pier want daar is de night market/pasar malam. Wendy is helemaal gelukkig. Wat een drukte en overal wordt er eten voor je neus bereid. We lopen en kijken er wat rond en kopen t shirts als aandenken aan Gili Trawangan. Dan krijgt Bart het zwaar. Hij wordt moe en zijn voeten doen pijn. Wij moeten lachen want wij hadden exact hetzelfde. Het is tijd voor Bart voor een voetenmassage. Hij vindt het geweldig. Wendy blijft bij Bart en Reinier, Sanne en Lieke gaan wat drinken en genieten van alle toeristen en de bandjes. Na afloop lopen we op ons gemak naar onshotel. Wat een leuke dag was dit weer.