Vrijdag en zaterdag 25 en 26 augustus 2023

Ohhh nee, we worden wakker en realiseren ons dat we vandaag naar huis moeten. We staan rond 05.30 uur op, douchen en pakken de koffers in. We checken rond 06.45 uur uit en mogen de koffers vandaag in het hotel laten. We gaan eerst nog een keer genieten van het ontbijtbuffet. Om 08.00 uur staat onze taxi klaar. We gaan naar Ubud, want we hebben om 10.00 uur een afspraak om met z’n vijven dezelfde tatoeage te laten zetten. Het bedrijf heet Karma House Tattoo Ubud. We laten zien wat we in gedachten hebben, en de meneer gaat een schets maken met 4 verschillende groottes. Reinier, Wendy, Sanne en Lieke kiezen voor de kleinste en Bart voor de een na grootste. Bart gaat als eerste, want hij heeft ervaring. We zijn erg nieuwsgierig hoe het gaat en zitten er met onze neus bovenop. Die meneer zal wel gedacht hebben. We maken overal foto’s en filmpjes van. Ondertussen gaan Reinier en Wendy geld pinnen, want onze pas is niet geldig. We gaan meteen nog een paar laatste boodschapjes doen. Handig zo’n chauffeur die op je wacht en je overal naar toe brengt. Stom van ons. Als we terugkomen, hebben we ons vergist in een miljoen. We moeten weer terug om te pinnen. Ditmaal gaan Bart en Reinier. Bart is klaar. Het deed wel pijn, maar het resultaat mag er zeker zijn. De tatoeage heeft hij op zijn bovenarm laten zetten. Dan ziet de chauffeur na de 2^e keer pinnen dat hij een lekke band heeft. Hij gaat het regelen en ondertussen is Lieke bijna klaar met haar tatoeage. Ze zet ‘m op haar pols. We vragen iedere keer: doet het pijn? Ze zegt ja, maar muziek luisteren helpt. Dan is Sanne aan de beurt. Ze wilt ‘m op dezelfde plek als Lieke hebben maar dan aan haar andere pols. De tatoeage laten zetten duurt bij Sanne ongeveer 10 minuten. Alleen bij Bart duurt het langer, 20 minuten. Sanne is ook erg blij met het resultaat. Dan gaat Wendy. Ze wilt ‘m aan de binnenkant van haar enkel. Eerst wilt ze geen muziek, maar verandert van gedachte, gelukkig. Dit helpt wel tegen de gemene pijn. Maar als ie klaar is, is de pijn ook snel weer weg. Als laatste is Reinier aan de beurt. Hij wilt ‘m ook op zijn enkel. Als hij klaar is, zijn we erg blij. We hebben het gedaan. Allemaal dezelfde tattoo met als gedachte onze geweldige reizen samen, dat we dit samen als gezin hebben gedaan. Gelukkig is de chauffeur weer terug en is de band gemaakt. We gaan nu via Sanur terug naar Kuta. Lieke wilt namelijk heel graag een ’t shirt van Joe’s gone diving en van de week lukte dit niet meer. Sanne en Lieke hebben geappt met de eigenaar en hij zei dat we langs mogen komen om een ’t shirt op te halen. Als we er zijn, komen we Edy ook nog even tegen en Lieke zoekt een erg leuk shirt uit als aandenken. Het is weer erg druk op de weg. Als we bij het hotel aankomen, gaan we nog een laatste keer op de rooftop lunchen en genieten van Bali. Sanne, Lieke en Wendy gaan nog een keer een overheerlijk ijsje halen en Reinier en Bart gaan nog even bij het zwembad liggen. Als het 16.30 uur is gaan we de koffers ophalen en de taxi staat klaar. Alleen…. de taxi is weer te klein. We hebben geboekt voor 5 personen en 4 koffers en de chauffeur zegt, dat het voor 2 personen is. Na veel geprop en geduw zitten we dan toch helemaal opgevouwen in de auto. We moeten wel, want we moeten naar het vliegveld. Daar aangekomen, gaan we weer door alles security heen. Het inchecken duurt ontzettend lang. Bart heeft namelijk een ander boekingsnummer en dit zit ze pas op het einde en alles moet over. We hebben er zeker 25 minuten gestaan. Helaas zit Bart ergens anders. Misschien is er iemand in het vliegtuig die wilt ruilen. We maken ons laatste geldop en gaan dan al boarden. We zitten helemaal achteraan in het vliegtuig. Er komt een meneer naast Lieke zitten. Wendy vraagt in het Engels of ze iets mag vragen. Ja hoor zegt hij in het Nederlands en ik ga niet ruilen (had hij natuurlijk al gehoord dat Wendy wilde vragen). Ik zit altijd op stoel 74 dus nu ook. Wendy zegt, dat is prima. Het is maar een vraag omdat Bart alleen zit. Zegt die meneer heel gemeen, nou je bent hem straks niet kwijt hoor. De vlucht duurt maar 2 uur. Wendy zegt, dat weet ik, maar het is samen wel gezelliger. Nee zegt hij. Ik zit altijd op stoel 74. Wendy zegt, het was maar een vraag. Het is immers maar voor 2 uur. Wat een nare man zeg. Niet te geloven. We krijgen aan boord lekker goulash. Bart neemt vis. Sanne heeft het koud en krijgt een deken. Als we aankomen in Singapore gaan we weer met de skytrain naar Terminal 1. We willen graag de waterval zien. We gaan het vragen maar deze is ’s avonds laat gesloten. Ohh dat is jammer. Het is wel bij terminal1 maar aan de buitenkant en dit is ver lopen. Had het graag nog gezien. Het is een waterval van 40 meter en schijnt zo mooi te zijn. Heel het vliegveld van Singapore is mooi. Maar we moeten alweer boarden. We gaan beginnen aan de lange vlucht. Deze is 12 uur. We zitten op rij 54 en allemaal bij elkaar. Dit hadden we al gereserveerd. We krijgen weer lekker eten, de mensen zijn zo ontzettend vriendelijk. Niets is te veel voor ze. We hebben een nachtvlucht. Dat is niet zo gezellig, want na het eten gaat het licht al snel uit. We hebben liever een vlucht overdag. Maar als het dan moet, dan maar op de terugweg. We zijn best moe van alle avonturen die we meegemaakt hebben. Wat een reis. Op de terugweg flitst alles door je hoofd. We zijn best verdrietig dat het nu afgelopen is. De vlucht gaat voorspoedig en zodra we landen in München regent het weer. Ja hoor. We zijn weer in Europa. We moeten nog inchecken voor de korte vlucht en dan weer naar de gate. Lieke gaat proberen te slapen, want ze heeft zo ontzettend veel buikpijn. Zo sneu voor haar. Reinier, Wendy, Sanne en Lieke zitten op rij 2 en Bart helaas op rij 22. Maar Bart gaat een filmpje kijken en de vlucht is 1,15 minuten. Het vliegen wordt al een routine. We bedenken hoe vaak we de afgelopen tijd gevlogen hebben, bizar. We landen en gaan eerst de koffers ophalen. Deze hebben we echt binnen 5 minuten. Dat gaat goed. Dan wilt Sanne haar simkaartje van Nederland. En deze kunnen we nu niet vinden. Ohh en we weten niet meer waar we het gelaten hebben. Het ging ook zo ontzettend snel allemaal toen in Bali. We moeten thuis alles goed nakijken waar het kaartje is. We gaan met de shuttle bus naar de auto. De deur gaat met het knopje niet open. Dan maar via de achterbank. Als de auto maar wilt starten, maar dat doet ie. Pff dan is het alleen het batterijtje wat leeg is. We gaan tanken in Brussel,, want dit scheelt veel met Nederland. Inmiddels is het 11.40 uur en we gaan aan het laatste stukje naar huis beginnen. Het is zo raar. Zo ben je nog in Kuta en zo rijd je weer op de snelweg en is alles normaal. Jakkes. In de auto zitten Sanne en Lieke alle dagen terug te halen van onze vakantie. En iedere keer horen we Oja. Het is zoveel wat we meegemaakt hebben, iedere dag weer. Een reis om nooit te vergeten, en vooral dat we dit als gezin samen hebben mogen beleven. Dit is voor nu het laatste verslag, maar we gaan sparen en willen zeker nog een verre reis maken.